Na mijn jury woensdag (de 18e februari) zijn we donderdagochtend vroeg vertrokken naar Milaan tot zaterdag. Mijn laatste “reisje” was geleden van de grote reis deze zomer en met al die sneeuw/regen voelde dat toch wel héél erg lang geleden. Ik ervaarde terug hoeveel deugd het deed om er eens tussenuit te zijn.
Marieke en ik bezochten Milaan al eens als citytrip 4 jaar geleden, maar veel was er niet blijven plakken. Nu gingen we terug met mijn ouders als gezelschap. Met Easyjet vertrokken we vanuit Zaventem naar Malpensa. Ons hotel stelde niet zoveel voor, maar Milaan als stad des te meer.
De zon scheen en tijdens de wandelingen kwamen we prachtige palazzo’s tegen:
Milaan is de stad van mode en kunst. In het historisch binnenstad stond een kunstproject met grote kussende plastic slakken:
De koepel van de Vittorio Emanuele gallerij was versierd met duizenden ledjes:
Mijn ouders, die zich schijnbaar ook geamuseerd hebben:
Mijn moeder had alles tot in de puntjes gepland. We hebben veel gewandeld, veel geshopt, lekker gegeten en gedronken,… Meer moet zo’n reisje niet zijn. De batterijen zijn volledig terug opgeladen.
In het terugkeren konden we vanuit het vliegtuig nog genieten van het uitzicht op de Mont Blanc:
Leuke foto’s maat. Dat is graag gedaan. Grtz
Die plastic slakken ken ik. Dit is van een Belgische kunstenaar die hiermee is begonnen. Elke slak heeft serienummer en er zijn maar een beperkt aantal slakken van elke serie. Je vindt ze ook terug in honden. Ze zijn prachtig, maar ook het prijskaartje is prachtig…